اشعار

دست در عـالـم ایـجـاد تو داری زینب            خبر از مبداء و میعاد، تو داری زینب

کـلـماتی که خـداونـد به قـرآن فـرمـود            آن معـانی همه را یاد، تو داری زینب

چون حسین و حسن و احمد و زهرا و علی            خوب‌تر از همه استاد، تو داری زینب

طینتی فاطمه‌پرور چو حسین است تو را            هـمّـتی عاطـفـه‌بـنـیـاد، تو داری زینب

چون علی منطق کوبنده و علمی سرشار            چون حسن صبر خداداد، تو داری زینب

همه اجـداد تو آقای دو عـالـم هـسـتـنـد            ارث آقــایـی اجـداد، تـو داری زیـنـب

پُر شد از عطر تو امشب همه عالم گویا            بـاغ گـل در گـذر بـاد، تو داری زینب

چون گل صبح که شبنم چکد از هر برگش            خـنده در گـریۀ میلاد، تو داری زینب

گشتی از گریه تو خاموش در آغوش حسین            که به او اُنـس خداداد، تو داری زینب

پنج معصوم به میـلاد تو حاضر بودند            این‌چـنین لیـلۀ مـیـلاد، تو داری زینب

ای وفـادارتـرین خـواهـر عـاشـورایی            مـکـتب زنـده و آزاد، تـو داری زینب

علم و حلم و ادب و عصمت و ایثار و وفا            فضل و بذل و کرم و داد، تو داری زینب

سخـن عـالـمـۀ غـیر مـعـلّم شـرفی‌ست            که ز فـرمـودۀ سجّـاد، تو داری زینب

ز عبادات چنانی که خدا خواسته است            برتـری بر همه عـبّاد، تو داری زینب

شام تسخیر تو شد، ای مه ویرانه‌نشین!            تـا ابــد دولـتِ آبــاد، تـو داری زیـنـب

در اسارت، طلبِ خون شهیدان کردی            در سکوت، این‌همه فریاد، تو داری زینب

شعله زد اشک تو در هستی غارتگرِ شام            خطبه چون خطبۀ سجّاد، تو داری زینب

راز خود را به تو بسپرد چو دانست حسین            دل سـرکـوبـی بـیـداد، تـو داری زینب

از درا زنگ شتـرها ز نهـیب تو فـتاد            که به کف رشتۀ اجساد، تو داری زینب

ذرّه‌ای کـاش بـبخـشـند «مؤید» را هم            ز جلالی که به میعـاد، تو داری زینب

جلوۀ مُشترک حـیدر و زهـرا؛ زینب            فیض جاری شده از عالم بالا؛ زینب

نه‌‌ فقط‌ فخـرِ تو؛ فخرِ پدرت‌ هم بوده            به تو گـفـتـند اگر زیـنت بـابـا؛ زینب

نیمی‌از هیمنۀ ‌تو به ‌خـدیجه ‌‌‌رفته‌ست‌‌            نیمۀ‌ دیگـر تو رفـته به طـاهـا؛ زینب

مادرت اُمِّ‌أَبـیـهـاسـت از این رو بـاید            لقب تـو بـشـود «سِـرّ أَبـیـهـا»؛ زینب

مـادرت مـرتـبۀ عـصمت کبری دارد            تو از این‌رو شده‌ای ‌عصمتِ ‌صغری؛ زینب

کعبه ‌راضی‌ست؛ اگر مَضجع ‌ِتو سَمت‌ خودش            بِکـشـد عـقـربـۀ قـبـلـه نـمـا را؛ زینب

اشتباه است اگر فکـر کـنـم در عـالـم            فـاطـمـه نـائـبـه‌ای داشـتـه اِلّا زیـنـب

سینه‌ام را که ببـویـند ملائک در قـبر            می‌نویـسند به روی کـفـنم "یا زینب"

مِنّت از هیچ ‌طبیبی‌ نکشم چون که مرا            اشک‌ در داغ تو کرده‌ست مداوا؛ زینب

اشک خونین اباالفضل دلیلش این بود            دستِ تو بسته ‌شد؛ او کرد تماشا؛ زینب

نیزه دار سر اربـاب دلـش سنـگی بود            با دلت چون‌که نمی‌کرد مدارا؛ زینب

حرمله، شمر، سنان، زجر؛ مُقصّر هستند            که‌ شدی غرق کبودی‌ تو سراپا؛ زینب

گمان کن که با کعبه همسایه‌ای            پی حـفـظ چـنـدین هـزار آیـه‌ای

و حـتی اگر غـرق سـرمـایه‌ای            بدان بی‌علی پست و بی‌مـایه‌ای

خود کعبه هم می‌رود صبح و شام

به دیـدار حـیـدر عـلـیـه الـسلام

علی نزد حق است و حق با علی‌ست            مـسیـر الی الله تـنـهـا عـلـی‌ست

مپرس از چه ذکر لب ما علی‌ست            عبادت همین گـفتن یا عـلی‌ست

خـدا خـوانـدنش کفر باشد یقـین

هم او که بُوَد صاحب مُلک و دین

همیـشه خـدا بود هـم‌صحـبـتـش            به محراب خم شد فقـط قـامتش

خـدا نـیـز در پـاسـخ طـاعـتـش            به او دخـتـری داد شد زیـنـتـش

ندیـده فـلک ایـنچـنـین دخـتـری

که بر خلـق عـالم کـند سروری

از افـلاک تا خـاک پـرواز کرد            بـرای بـرادر کــمـی نــاز کـرد

در آغوش او چـشم را باز کرد            سپس پرده‌برداری از راز کرد

چنین گفت چشمش به ماه منـیر

امیـری حـسـیـنٌ و نـعـم الامـیر

نـگـاهــش دوای تـب پـنــج تـن            حـضورش چـراغ شب پـنج تن

چه بنـویـسـم از کـوکب پنج تن            شـده قــبــلـه‌ام زیـنـب پـنـج تـن

به طـغـیان کـشانـده جـنون مرا

بـه پـایش بـریـزیـد خــون مـرا

چه خوب است امشب خدا خواستن            طـلا نـه دل مــبـتـلا خـواسـتـن

هر آنچه که خوب است را خواستن            خلاصه فـقـط کـربـلا خـواستـن

تـمام سـحـر ذکـر یـا رب بـگـو

همه حـاجـتت را به زینب بگـو

چنان مادرش عالمه زینب است            به بیت علی قـائـمه زینب است

به غم‌های او خاتمه زینب است            پس از فاطمه، فاطمه زینب است

زمــان دعـــا نــوحــه دم داده‌ام

خـدا را بـه زیـنـب قـسـم داده‌ام

چو با او کسی همنشین می‌شود            یکـی از بـزرگـان دین می‌شـود

یکـی مـثـل اُمُّ الـبـنـیـن می‌شـود            که روزی قـمـر آفـرین می‌شود

به اُمُّ البنین مرحمت کرده است

ابالفضل را تـربیت کـرده است

ابـاالفـضل حـالا هـوادار اوست            اباالفـضـل مـاه شب تـار اوست

ابالفضل امروز عـلمدار اوست            و کار دفاع از حرم کار اوست

خـوشـا آنکه او انـتـخـابش کـند

فـدایـی زیـنـب خــطـابـش کـنـد

تو کیستی؟ که عقل مجنون توست            عشق به تو عاشق و مدیون توست

تـویـی جـگــرگــوشــهٔ آل کــســا            به درک تـو عـقـلِ رسـا، نـارسـا

چـشـم عـلـی مـحـو تـمـاشـای تـو            بـه جــای پـای فـاطـمـه پـای تـو

تـو بـوده‌ای سـنـگ صـبـور همه            تو بُـرده‌ای فـیـض حـضور هـمه

دفـاع تو، صبـر تو، احـسـاس تو            حـسـین تو، حـسن تو، عـباس تو

روی تــو حــســرتِ دل آفــتــاب            موی تو شب ندیده حتّی به خواب

خاک رهت به عـرش پهـلـو زده            پـیـش قــدِ تــو ســرو زانـــو زده

مــدرســهٔ تــو دامــن فـــاطــمــه            مــعــلـّـمــی نــدیــده و عــالــمــه

صـدای تـو دل از عـلـی می‌بـرد            نـاز تـو را فـاطـمـه هـم می‌خـرد

فـاطـمه فـخـر مـصطـفی بر همه            از تو ولـی، فـخـرکـنـان فـاطـمـه

نیست فـلک به قـدر، هم پـایـه‌ات            نـدیـده هـمـسـایــهٔ تــو ســایــه‌ات

عـــمـــۀ ســاداتــی و زیــنِ اَبــی            عـقــیـلــهٔ هــاشـمـیــان زیـنــبــی

لبت «یکی گـوی» دو تـا نگـفـته            هـر چه شـنـیـده جـز خدا نگـفـته

ولادتـت ولادت گــــریـــه بــــود            گـریـهٔ تـو شــهــادت گـریـه بـود

ای تو، به هر غـمی امـید حـسین            کـشـتـهٔ عـشـقـی و شـهـید حـسین

تو روح صـوم و مـعـنی صلاتی            تـو ســاحـل ســفـیــنــۀ نــجــاتـی

نـام شـمــا هـر دو بـه دنـبـال هـم            آیــنــهٔ هــمــیــد و تــمــثــال هــم

معنی اگر ز خالق و رب یکی‌ست            نام حـسـین و نام زیـنب یکی‌ست

باز چشمم به دری مانده ز خواب افتاده            دلم از فرط جنون در تب و تاب افتاده
کـاسـه در بـرکـۀ مـواج شـراب افـتاده            کـار من بـاز به یک بـادۀ نـاب افـتـاده

باز هم ذکر لب فاطمه یارب شده است
مرتضی محو در آئینۀ زینب شده است

بـنـویـسـیـد بــیــایـنـد مـســافــرتــرهــا            مـست‌ها، دلـشـده‌ها، از همه جابرترها
بـنـویـسـیـد بـه عــشـق دلِ زائـرتـرهـا            که بیـایـنـد طـواف، از همه جـابرترها

از دل عرش خـدا، دلبر و دلـدار رسید
کو حسین بن عـلی! قـافـله‌سـالار رسید

چقدر عـاطـفه گـنجانده خدا در خواهر            چه می‌آید بـغـل واژۀ مـحـشـر خـواهر
گـریـه انـداخـتـه بر دیدۀ مـادر خـواهر            چه صفایی‌ست در این جشن برادر خواهر

مرتضی فخر به او کرده، به خود می‌نازد
فـاطـمـه بـر رخ او پـوشـیـه می‌انـدازد

ناز از حضرت زینب بود و کشته حسین            دست انداخته دور و بر انگشتِ حسین
وا شده بر همه عشاق، چنین مُشتِ حسین            تا که آمد همه گفتند حسین پُشتِ حسین

مثل یک روح مـیان دو بـدن می‌مـانند
پای هم بعد عـلی، بعد حـسن می‌مـانـند

ز وقارش شده پـای هـمۀ عـالـم سُست            شده از نور وجودش، دو سه خورشید درست
پشت ارباب در آمد ز همان روز نخست            دست از غیر حسین بن علی، شست که شست

پر جبریل امین هست، ولی راحت نیست
بغلی بودن این طفل، که بی‌حکمت نیست

لگام ارض و سما زیر گام حضرت زینب            پیمبران همه مست مقام حضرت زینب

به امر عشق به پا خواست پای دار و ندارش            که دین قوام گرفت از قیام حضرت زینب

اگر نبود چه می‌مـانـد از حکـایت لـیلا            پر است سینه به سینه پیام حضرت زینب

بقـاء قـافـله مـدیـون ذوالـفـقـار بـیـانـش            کمال شیعه رهـین کلام حضرت زینب

تمام ایل و تبارم کـنـیز حضرت زهـرا            تمام ایل و تـبارم غـلام حضرت زینب

سلام داده‌ام و دلخـوشـم به لحـظه آخـر            به روشنای علیک السلام حضرت زینب

به نـام زیـنت مـولا، به نـام سیده زینب            شهنـشاهان به قـربانِ غـلام سـیده زینب

به نام شیربانویِ مجاهـدهای هر دوران            خـدا زد استـقامـت را به نام سیده زینب

نیاورده به ابرو خم، در آن دریای طوفان‌ها            که ترس از ظالمان باشد، حرام سیده زینب

فراوان دیده این عالم، قـیامت آفرین اما            قیامت کرده در عـالـم، قـیام سیده زینب

ندیده غیر زیـبایی، به رغم مـیل دنیایی            که یک لحظه نچرخیده، به کام سیده زینب

پس از زهرا به زن‌های دو عالم برتری دارد

کسی که گردن سبطین، حق مادری دارد

به نام این همه ایمان، به نام غیرت زینب            غلامم من، غلامم‌ من، غلام همت زینب

به نام نافله‌خوان سحرهای پُر از ظلمت            به نام این همه تقوا، به نام عصمت زینب

نزاید مادری دیگر، خدیجه‌تر از این بانو            شده خرج خدا یک عمر، کل ثروت زینب

امیرالمومنین در دین ما تنها بُوَد مردی            که دارد یادگاری در، جهان چون حضرت زینب

چو عباس است در عالم، همیشه پرچمش بالا            بگیرد هر که بر شانه، لوای نصرت زینب

هزار و چار صد سال است در دنیا حرامی‌ها            نمی‌خواهند باشد الگوی زن عفت زینب

الا ای دشمن دین، جنگ با حق دردسر دارد

بدان با چادر زینب، در افتادن خطر دارد

حـماسه آفـرینی‌هـای زینب آفـرین دارد            چو زهرا مادرش حق گردن دنیا و دین دارد

الا ای مردم عـالم، عـلی تنهـا نمی‌مـاند            اگر زهرای اطهر مثل زینب جانشین دارد

تمام شیر زن‌های جهان قربان آن زن که            کفیلی چون یل شیر افکنِ اُمُّ البنین دارد

چه باید گفت از آن بی‌معلم عالمه وقتی            که مداحی گرامی مثل زین العابدین دارد

زبانش لال هر که دست بسته خوانده آن را که            چو بابایش علی دست خدا در آستین دارد

به فردوس برین فردای محشر می‌بَرَد ما را            همین بانو که در سوریه فردوس برین دارد

اگر هستی حسینی بهر فردا غم نخور دیگر

به محشر حضرت زهرای سوریه کُنَد محشر

سلام ای حـضرت ریحـانۀ ریحـانۀ طاها            سلام ای قدر بسیارت، فراتر از معماها

سلام ای مَحرمِ درد دل عباس و قاسم‌ها            ز مادر با محـبت‌تـر، برای پـور لـیلاها

که پای قول خود مانده‌ست مثل تو در این عالم؟            که پای اعتقاد خود، چنین زد دل به دریاها

تو با فرعون شامی کرده‌ای کاری که تا محشر            بُوَد بالاتر از درک همه هارون و موسی‌ها

سـلام ای آخـر آزادگـی، دریـای آزادی            ذلیل عـزم تو بانو، اگرها گشت و اماها

به تو رو می‌زنم هر وقت، دلتنگ نجف هستم            که دختر جور دیگر قرب دارد پیش باباها

دو عالم بر علی نازد، علی نازد بر این دختر

ندیدم زینـبی‌تر از، امیرالمـومنین حیدر

در لقـب، پیـشـتر از زینت مـولا بودن            مفـتخـر بود به صدیـقـۀ صغـری بودن

چون نبی، چله گرفته‌ست علی هم به نظر            تـا قـدم رنـجـه کـنـد اُمِّ ابـیـهــای دگــر

بـایـد آئـیــنــۀ ‌اُمُّ الـنـجــبـا گـفـت بـه او            زیـنـت پـنـج تـن آل عـبـا گـفـت بـه او

از همان روز که آمد دلش آرام نداشت            شرح دلتنگی‌اش انگار سرانجام نداشت

اشک می‌ریخـت ولی در طلب دنـیا نه            گریه می‌کرد، در آغـوش حسین اما نه

مـردمِ دیـدۀ او مـیـل به اغـیـار نـداشت            جز حسین بن علی با احدی کار نداشت

از همان روز جهان دید که در شادی و غم            جان او و پسر فاطمه وصل است به هم

عشق بود آنچه که از خون خدا در رگ داشت            عشق آنگونه که در عقد، دوتا شرط گذاشت

اینکه هر روز به دیدار حسینـش برود            در سفـر نیز پی نـور دو عـیـنش برود

سفر؛ آری سفر، افـسوس سفر؛ آه سفر            داشت در هر قدمش غُصۀ جانکاه سفر

پس به میدان بلا او دل و جانش را بُرد            ذوالفقار دو دمش را ( پسرانش را) بُرد

آســمــان تـا افــق دیــدۀ او پُــل مـی‌زد            نـور بر چـادر او دسـت تـوسـل می‌زد

بست چون مشتِ گره کرده، پَر معجر را            عـاقـبت دیـد جـهـان، فـاطـمۀ دیگر را

کیست لایق که نهد زیر قدومش سر را            چرخ برخواست که تا زین بکند اختر را

او پـسنـدیـد ولی شـأنی از این بهتر را            زد قدم زانوی عـباس و عـلی اکـبر را

مَلَک وحی ندا داد که: غَـضّوا ابـصار            دختر فاطمه بر مرکب خود گشت سوار

در مثل، آیـنـۀ فـاطـمـه در حال عـبور            دشت محشر شده و مرکب او ناقۀ نور

با جلال و جـبروتی که خدا داند و بس            بست بر غـرق تحـیـّرشدگان راه نفـس

دخـتـر فــاطــمـه یـا اُمّ ابــیـهــای دگـر            چه بنـامیم تو را کـوثر بعد از کـوثـر؟

حُجب شاعر شد و در مدح تو برداشت قلم            تو خـداونـد حـیـایـی بـه خـداونـد قـسـم

دشـت با آن‌هـمه انـدوه تـمـاشـایی بـود            آنچه می‌دید فقـط چشم تو، زیـبایی بود

اصلاً این دشت پریشان تو بود از اول            کـربـلا عـرصۀ جـولان تو بود از اوّل

لکّـۀ نـنـگ به پـیـراهـن تـاریـخ شـدنـد            دشمنان تو اسـیـرت شده، تـوبـیخ شدند

آنچـه گـفـتـند و شـنـیـدیم نیـامد سـر تو            دست دشمن نرسیده نخی از معجـر تو

کوفه تا شام به هجده سرِ بر نیزه قـسم            از سـر دوش تو یکـبـار نـیـفـتـاد عـلـم

از سر مقـنعـه، گردی بتکانی کافی‌ست            تیغ و شمشیر چرا؟ خطبه بخوانی کافی‌ست

ظاهرت زینب کـبری شده باطن حیدر            وقت آن است عـلی جلوه کند بر منـبر

نکن ابراز غـضب را، نـمی‌ارزد کوفه            خـم به ابـروت بـیاور که بلـرزد کـوفه

اسکتوا؛ زنگ شترها همه خوابید، بخوان            مسجد از لحن تو یک‌مرتبه لرزید بخوان

تیغ برداشته‌ای، ضربۀ نطقت کاری‌ست            واژه در واژه علی در سخنانت جاری‌ست

گرم هوهو شده این تیغ که می‌چرخد مست            شعر، دیوانۀ توصیف تو شد، وزن شکست

بسکه بر «ألله» با قدرت توکل می‌کند            پیش پایش کوه احساس تزلـزل می‌کند

مـاه کـنـج چادرش آرام می‌گـیـرد پـناه            بر لبش لبخندی از دلدادگی گل می‌کند

رونـمـایی کـرده از نـام دلارایَـش پدر            می‌رسد هر کس به توصیفش تأمل می‌کند

زینب است و لحظهٔ تفسیر ایثارش مدام            «عقل» کم می‌آورد؛ فکرِ تکامل می‌کند

«صبر» پای مکتبش حاضر شده‌ست و باز هم            پیش از وارد شدن قدری تعلـل می‌کند

دختر کـعـبه قـنوتش فـرق دارد با همه            دست‌هـایش را برای بنـدگی پُل می‌کند

حضرت أم البنین بعد از خدا و فاطمه            در تـمـام کـارهـا بر او تـوسـل می‌کـند

وای بر آنکه به او دل داده اما سال‌هاست            در فـدایی‌اش شدن دارد تغـافـل می‌کند

خواندمش أمّ المصائب! در کنار این لقب            معنیِ غـم! غصه و مـاتم تـنزّل می‌کند

این دل بیچاره یک عمر است حسّ غربتِ            دوری از صحن و سرایش را تحمل می‌کند!

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محشری حسین
از هر کجای دشـت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسین

تا گفت: «یا أخا...» به خدا مطمئن شدم            عـبّاس را به خـیـمه نمی‌آوری حسین!

من که هـنوز هـم کـمـرم درد می‌کـند!            حالا بگو تو از کمرت؛ بهتری حسین؟

چشمم به توست ای سر بی‌تن که سال‌هاست            تـنهـا پـنـاه بی‌کـسی خـواهـری حـسین
حتّی به شمر و عاقـبتش فکر می‌کنی!            تو جلـوه‌گـاه رحمت پیـغـمـبری حسین

از اشک ما بـنای قـیامت شود خـراب            از قـاتلان خویش اگر بگـذری حـسین

سحر است و دمیده دولت عشق            نوبتی باشد است نوبت عشق

کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق            می‌نویسم به نام حضرت عشق

ما هـمه عـاشـقـیم و شـیدائـیم

همه مجـنـون عـشـق لـیلائـیم

عرش خوشبو شده است با کرمت            می‌چکد عطر مریم از قدمت

قُـدسـیان مات ذات محـترمت            عـرشـیـانـند خـادم و حـشمت

آمــده ســورۀ وفــا،" زیـنب"

الـسـلام ای عـقـیـلـه یا زیـنب

بال جـبریل بالِش سر تـوست            کوچه باغ بهشت معبر توست

ظلمت شب نخی ز معجر توست            شـاه کرب وبلا برادر توست

ما همه نـوکـر حـسـیـن توأیـم

تا قـیامـت به زیر دِین تـوأیـم

نـوکـری تـو کــار نــوکـرهـا            ای هـمـه اعــتـبـار نـوکـرهـا

مــایـۀ افــتــخــار نــوکــرهـا            حــرمِ تــو قـــرارِ نــوکــرهـا

شـرزه شـیـرانِ دشت ایـرانیم

دشـمـنـت را ز شام می‌رانـیم

ما همه ریزه‌خوار خوانِ حرم            لالــۀ ســرخ بـوسـتــان حـرم

تـنــمـان فـرشِ آسـتـان حــرم            لـقـبِ مـا:" مـدافـعــان حـرم"

از عـدوی تو کشته می‌سازیم

و از این کشته پُشته می‌سازیم

مــقـتـدای نـمــاز مـن زیـنـب            خـواهـر شـاه بـی‌کـفـن زینب

فاطمه، حیدر و حسن، زینب            یک‌تـنـه کـلِّ پـنـج تـن زیـنب

تـو صـدای رســای قــرآنــی

تــو تــجــلـّی روحِ ایــمــانـی

ای کـران تـا کــرانـۀ کــوثـر            آیـــۀ دخـــتـــرانــۀ کـــوثـــر

غـــزل عــاشـقــانــۀ کــوثــر            روشـنـی‌ بخـش خـانـۀ کـوثـر

پای مادر چـقدر غم خـوردی

مثـل یـاس مـدیـنـه پـژمـردی

نقـشه‌ای شوم، روزگار کشید            ناگهـان ابـر تـیـره‌گـون بارید

بـاد پــائـیـزی مـدیـنــه وزیـد            دست ظلمت ستاره‌ای را چید

کاش می‌شد همیشه مدح سرود

ختم شعرم شروع روضه نبود

رُخ آئـیــنــه تـا مُــکــَـدَّر شـد            روزگارِ خوش عـلی سـر شد

حرف مسمار و آتش و در شد            پیـش چـشم تو یـاس پرپر شد

کهکـشان سوخـت تا دمِ خـانه

آتــش افــتــاد روی پــروانــه

هـسـتیِ ما هـست از عـنـایت زیـنب            روزیِ ما هـست از کـرامـت زینب

ما اگر امروز رو به سوی حـسیـنیم            هـست دلـیـلـش فـقـط هـدایت زیـنب

زینب کبری نه در اسارت کوفه‌ست            کوفه و شام است در اسـارت زینب

معجـری از روی او به خاک نیفـتاد            دست حـرامی کجا و شوکـت زینب

گرچه نمازش نشسته است و شکسته            اصل قـیـام است در قـیـامـت زیـنب

تـازه شـده ذره‌ای شـبـیـه بـه زهــرا            خـم شده باشد اگـر که قـامت زیـنب

کاش بـتـابـی که آفـتـاب تو هـسـتـی            حضرتِ خورشیدِ در حجاب تو هستی

مدح هرکس که مقرر شده بر لب باشد            حـق بده بر لب ما صحـبت زینب باشد

نیست شایستۀ هر کس که بَرَد نامش را            نـام او در خـور لـب‌های مـؤدّب بـاشد

هر کسی مذهب و آئـیـنی و دینی دارد            زینبی هرکه شود، صاحب مذهب باشد

تـیـغ حـیـدر به زبان دارد اگر دم بزند            شام گیرم که پر از خیبر و مرحب باشد

قُرب، همسویی عشق است و جنون در مقصود            هر که با اوسـت از افـراد مـقرّب باشد

او نشان داد که عزّت ز مذلّت دور است            به اسـیـری بـرود، بـاز مُـحـجّـب باشد

آقای جمعه های غریبی ظهور کن            دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق            یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

آقا چـقـدر فـاصله، اندوه، انـتـظار            فکری به حال این سفر راه دور کن

آقـا اگر که آمدی و عـاشقـت نبـود            یک فـاتحه نـوازش اهل قـبور کن

خـدا کـند به سر این انـتـظـارهـا برسد            زمـان مـرگ، خـزانِ بـهـارهـا بـرسـد

نـشد اگـر بـرسم من به پـای‌بـوسی تـو            خـدا کـند که از آن سو غـبارها بـرسد

توجهی، نـظری، گـوشه‌چـشمی ای آقا            یـکـی بـه داد دل بـی‌قــرارهــا بـرسـد

خـدا کـند خـبـر هـمـسـفـر نـداشـتن تـو            به گـوش پُـر ز هـیاهـوی یـارها برسد

غروب جمعه تو را خوانده‌ایم و فردا صبح            دوبـاره هر که رود تا به کـارها برسد

بمان كه شايد اويسی كه وقت كم دارد            بـرای دیـدنـت از ایـن دیـارهـا بـرسـد

سحـر نـدارم و باید دعـا کـنـی که دلـم            به مـیـهـمـانی شـب‌زنـده‌دارهـا بـرسـد

گـنه‌کاری من را ببخش جان "حـسین"            هـمیـشه رحـمت شـه بر نـدارها برسد

اگر که عمر وفایم نکرد، پای تو کاش            شبـی چو رهگـذری بر مـزارها برسد

در فلسطین می‌چکد خون از نگاه کودکان           پـشت ابر غـم نشـسـته روی ماه کودکان

سر بچرخانی به هر سو، لاله‌ای روئیده است           شـهـر غــزه پُر شده از بـارگـاه کـودکان

زیـر چـنـگـال تو ای دیـو یـهـودیِ پـلـید!           زادگـاه کــودکـان شـد قـتـلـگـاه کـودکـان

بـزدلانه می‌کشی اطفال را چون حرمـله           ترس داری تا به راه افـتـد سـپاه کودکان

گر جنم داری بیا با مردِ این لشکر بجنگ           چیست در این دشمنی‌کردن گناه کودکان؟!

هیچ بمب و موشکی هرگز حریف گریه نیست           تو سلاحت موشک و گریه سلاح کودکان

گر چه مظلـوم‌اند اما مـقـتـدر می‌ایـسـتند           چون خداوند است تنهـا تکـیه‌گاه کودکان

خون مظلوم، عاقبت در خویش غرقت می‌کند           مـی‌زنـد آتـش بـه دامان تـو، آهِ کـودکـان

از تبار شیر خـیـبر، شـیرمـردی می‌رسد           تا که صهیون را بسازد فرش راهِ کودکان

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است           خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده           به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

گروهی با فلسطین و گروهی بر فلسطین‌اند           به این صورت، جهانِ مرزها در حال تفکیک است

گذشتن از میان شبهه عزمی سخت می‌خواهد           مسیرش از میان دره‌های تنگ و باریک است

قسم بر سورۀ «واللیل» و بر «والشمس» و بر «والنصر»           ظهور روشنایی، از دل شب‌های تاریک است

خدا با خون سرخ بی‌گناهان نقش زد بر خاک:           قسم بر اسم پاکم، مرگ اسرائیل نزدیک است

بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

بـارانی و با ابـرهای جمعه می‌باری            بارانی و در مُشت خود هفت آسمان داری

در دست، گرچه ذولفـقـار انتقـام اما            بر روی دوشت بقچه‌های آب و نان داری

ما عاشـقـان مدعی هرگز نـفهـمـیدیم            حسی که تو، به هر کدام از شیعیان داری!

گفتیم دوری، بی نشانی، غافل از اینکه            هر جا که دلتنگ توأیم، از خود نشان داری

هر جا که نامت را بخوانم می‌رسی از راه            هرجای دنیا باشم آنجا جمکران داری

هر گـاه از نـگـاهِ تـو، دل‌های ما بُرید            نـطـقِ زبـان، ز گـفـتـنِ یـا ربـنـا بُـرید

از فـیضِ رحـمتت، نبَرَد بهره روسیاه            عصیانِ روز، از تو چه شب‌ها مرا بُرید

ذکرِ عـلَیَ الـدَّوام، به هرکس نمی‌دهند            ناشکـرِ بد زبان، چه بسا از دعـا بُرید

با اِدعـا، دعـا که بـه ‌جـایـی نـمی‌رسـد            بـاید که دسـت، از طـلـبِ اِدعـا بُـریـد

بلعـم، اگرچه مدعـیِ اسـمِ اعـظم است            مغـرور شد، که آخرِ کار از خدا برید

حُبِّ علی‌ست، مقصد و مقصود کبریا            لعـنت بر آنکه از عـلیِ مـرتضی بُرید

ما را علی، دوباره فـراخوانَد از نجف            بیچاره است، هر که ز ایوان طلا بُرید

روزی‌که سفره‌دارِ ازل، سُفره پهن کرد            نــانِ مـرا، بـه ‌نـامِ شــهِ کـربـلا بُـریـد

این‌گونه شد که هر شب جمعه، به قتلگاه            انگـار حـنـجـرم، چو شـهِ نـیـنـوا بُرید

می‌گفت مادرش به نوا، ای حسینِ من            جان داشتی هنوز، سرت را چرا بُرید؟!

تو داشـتی هـنوز کمی حـرف می‌زدی            سر را به پیـشِ مـادرِ تو، از قـفا بُرید

رحمی نکرد شمر، به رگ‌های پاره‌اَت            می‌دید دخـتـرت، ولی آن بی‌حـیا بُرید

فـریـادِ یاحـسـین، ز اهـلِ حـرم رسـیـد            وقتی که تـشـنه‌لب گلویت بی‌هـوا بُرید

همیشه هر شبِ جمعه به سینه غم دارم            حـرارتی‌ست قـدیـمی که در دلـم دارم

اگرچه دستِ تـهـی دارم و گـدا طبـعـم            دلِ شکـسـتۀ خود را که دستِ کم دارم

میـان نـامـۀ من خـالی است از خـوبی            گـناه و جرم و خـطا را همه رقم دارم

مرا به حُرمتِ موسی الرضاست می‌بخشید            خوشم که رعـیتم و شاهِ ذوالکرم دارم

به امرِ حضرت سلطان، حسین می‌گویم            به لطف فـاطـمـه، اربابِ محـترم دارم

حسین گفتم و جان و دلم به جوش آمد            مرا بـبخـش، فـقـط اشک تـازه‌دم دارم

نشد که زائـر کـرب و بـلا شوم، باشد            دلـم خـوش است مـیان دلـم حـرم دارم

برات کرب و بلایم به دست عباس است            دوبــاره مُــلـتـمــس دامـنِ عـلــمــدارم